~ Rozdział 8 ~

I pojawił się rozdział 8. Myślę, że jest on w porządku, chodź nie jestem z niego w pełni zadowolona. No ale cóż nie można mieć wszystkiego naraz.

Dziękuje Ci Vivre za wskazanie mi tego, jakże banalnego błędu, który popełniłam na samym początku bloga. W najbliższym czasie postaram się go wyegzekwować.

Cóż mogę jeszcze powiedzieć? Hmmm … nie wiem. Może to, że pojawi się tu troszkę wyjaśnień i jeszcze jedna tajemnica, jaką jest notes. Nic więcej nie napomnę, bo nie będę zdradzać dalszej treści :D.

Mogę dodać jeszcze jedno, mianowicie, że możecie spodziewać się następnego rozdziału około 17,18 lub 19 marca.

Serdecznie zachęcam do komentowania. Dla was to parę słów, dla mnie motywacje do dalszych działań i wtedy mam pewność, że ktokolwiek to czyta :D.

Pozdrawiam i życzę miłego czytania.          

______________________________________

            Maggie dopiero po trzech spędzonych tu nocach odczuła ból w plecach od spania na twardym materacu szerokiej pryczy. Niby dało się do tego przyzwyczaić, tak jak i do tego domu, ale mimo to dziewczyna czuła się tu nieswojo i dziwnie. Miała wrażenie, że ktoś na nią patrzy, na każdy jej ruch, a nawet zagląda w głąb jej duszy. Takiego typu myśli, wrażenia, przenikały przez jej głowę od czasu, gdy przebywała w Lancaster, przerażało ją to, lecz nie potrafiła odpędzić tego od siebie.

Ta posiadłość, jak zdążyła się przekonać, skrywała bardzo wiele tajemnic.

Spuściła nogi z łóżka, półprzytomna i obolała podeszła na boso do okna.

Widok za szyby uświadomił jej, że za domem jest mały ogródek, wielkie, rozłożyste drzewo, a w oddali jakiś ciemny park.

Słyszane po zmroku dźwięki ustały.

Zawiasy w drzwiach zaskrzypiały. Dziewczyna gwałtownie odwróciła się. Stała w bezruchu. Już widniało na dworze, więc nie było większego problemu, by dojrzeć, kto wszedł. Podeszła do drzwi. Zastała tylko pustkę, głuchą i ciemną pustkę. Rozejrzała się dookoła. Nic. Nie było tam żywej duszy. Zastanowiła się, co to mogło być. Zauważyła jedną, niepojętą rzecz: drzwi na końcu korytarza były uchylone. Dziwne, pomyślała i ruszyła w ich stronę. Z każdym kolejnym krokiem serce przyśpieszało.

Chwyciła za framugę i zajrzała niepewnie do środka. Szpara pomiędzy drzwiami, a futryną powiększyła się. Mogła teraz dostrzec wnętrze pokoju. Był stary i zagracony, z jakimiś białymi oraz szarymi płachtami na meblach, po lewej. A pośrodku pomieszczenia stała zgarbiona postać.

- Michael? – spytała lekko wystraszona.

To coś odwróciło się w jej kierunku, podeszło parę kroków w przód. Maggie cofnęła się lekko wystraszona. Od samego początku ciekawiła ją zawartość znajdująca się za tymi drzwiami, mogłaby spodziewać się naprawdę wszystkiego, lecz nie tego, co zobaczyła.

Znów podeszła do drewnianych drzwi. Spostrzegła, że ta „osoby”, bądź czymkolwiek to było, nagle zniknęło. Ciekawość wzięła górę. Chcąc teraz wkroczyć do środka, chwyciła za okrągłą gałkę i lekko popchnęła. Nagle coś szybko przemknęło po pokoju, a ona zamarła w bezruchu. Drzwi gwałtownie zatrzasnęły się, uderzając dziewczynę w skroń i prawą rękę. A ona, pod wpływem ostrego zamknięcia, upadła na szorstki, ciemno bordowy dywan, rozmieszczony na całej długości korytarza.

Postanowiła prześliznąć się szybko do jej tymczasowego pokoju, który dzieliła z Laurą. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się plecami o nie. Właśnie wtedy obudziła blond dziewczynę.

- Co ty wyprawiasz?! – stwierdziła Laura oskarżycielskim głosem.

- Dobrze, że już nie śpisz. Ty też TO widziałaś?

- Nie? O co ci chodzi? – podniosła się do pozycji siedzącej. Na jej twarzy malowało się zaskoczenie i ciekawość. Maggie ciężko oddychając i próbując się opanować wybełkotała:

- To, to… coś… tam. – odchyliła głowę wskazując kierunek.

- Co? – Laura nic kompletnie nie rozumiała. A tamta nie odpowiadała. – Powtórz jeszcze raz, lecz teraz trochę wolniej.

- Drzwi… drzwi były tam otwarte i… i …

- Jak to? – przerwała jej blondynka.

- Tam w pokoju. – odpowiedziała jeszcze drżącym głosem, lecz już spokojniej. – Tam coś było albo nadal jest.

- To niewiarygodne! – zaprotestowała – One są zamknięte. Nie dość nikogo tam nie ma!

- Ta postać była ciemna i zgarbiona. – dopiero teraz spojrzała na przejętą twarzyczkę młodszej towarzyszki. Laura dostrzegła, mimo panującego półmroku, w oczach dziewczyny strach i niepokój.  

Podeszła do wpół stojącej młodej kobiety przy drzwiach. Oparła obie dłonie na jej ramionach, a ta wsparta rękoma na kolanach wyprostowała się. Jej wzrok niepewnie powędrował leciutko w dół, prosto w źrenice szesnastolatki.

- Sprawdzimy to, gdy się rozjaśni. Teraz chodź, połóż się. – i pociągnęła dziewczynę w stronę łóżka.

- No, dobrze. – przytaknęła ciężko wzdychając.

Maggie, w przeciwieństwie do Laury, nie spała. Zastanawiała się nad wydarzeniami z przed paru godzin. Zarówno myślała o sytuacji z sypialni Michaela, jak i również o tym co zobaczyła w sąsiednim pokoju.

Nieprzytomna, z podkrążonymi oczami, zeszła na dół do kuchni. Wstawiła wodę. Gdzie on trzyma kawę? Czajnik zagwizdał, wyłączyła go. Poczuła czyjeś dłonie na swoich biodrach.

- Witaj piękna. – blondyn przywitał ją ciepłymi słowami, całując przy tym jej ramię. Jej oblicze rozjaśnił lekki uśmiech.

- No, cześć. – głos jej się załamał, choć chciała by zabrzmiał obojętnie. Miała tylko nadzieją, że chłopak nie zwrócił na to zbytniej uwagi.

Odszedł od dziewczyny. Wziął dwa kubki, nasypał kawę i zalał wrzątkiem. Podał jej gotowy napój.

Zlustrował ją od stóp do czubka głowy i na odwrót.

         Miała na sobie tylko glany i długą, pokrwawioną, białą bluzkę, a mimo tak skromnego odzienia Michael stwierdził, że i tak wygląda seksownie.

Nie zważając na jego słowa, upijała kolejne łyki gorącej cieczy.

Milczenie stawało się dla oby dwóch uciążliwe. Nie odezwali się nawet jednym słowem, gdy weszła Laura. A ona od razu wyczuła napiętą atmosferę.

Jednakże szesnastoletnia blondynka postanowiła przerwać ciszę pytaniem skierowanym do brata:

- Masz klucz do tamtego pokoju na górze?

Zaskoczony jej słowami odpowiedział lekko osłupiony:

- Yyyy. Chyba tak. – zamyślił się na chwilkę. -  Dlaczego pytasz?

- Chcemy go zobaczyć. – wtrąciła, dotąd milcząca, Maggie.

- Nie wiem, czy to najlepszy pomysł … .

- Dlaczego? – zaciekawiła się Laura.

Skarcił ją wzrokiem i wyszedł bez słowa.

Dziewczyny wymieniły spojrzenia i poszły za nim. Maggie miała złe przeczucia, lecz nie zdradzała ich, zachowała to dla siebie.

Byli w drodze na górne piętro. Po chwili znajdowali się koło starych, zamkniętych drzwi. Chłopak podał siostrze klucz. A ona włożyła go w dziurkę, przekręciła.

- Te drzwi były dzisiaj po zmroku otwarte.

- Niemożliwe. – zaprzeczył Michael.

- No właśnie, lecz widziałam na własne oczy. – ciągnęła nadal Maggie.

- Musiało ci się to przyśnić!

- A jak wyjaśnisz fakt, że mam siniaki od uderzenia tymi drzwiami? – zamilkł. A Laura tymczasem otworzyła drzwi do pokoju. – Jak wytłumaczysz czyjąś obecność tutaj?!

Rodzeństwo zatrzymało się w pół kroku i obrzuciło dziewczynę bacznym wzrokiem.

- Czyjąś obecność? – powtórzył Michael z niedowierzaniem. – A tak dokładniej to kogo masz na myśli?

- Hmmm… . Dokładnie nie potrafię wytłumaczyć. – chwila zawahania.- To coś, bądź ta istota była ciemna i dość wysoka, chodź zgarbiona.

- Przypominam sobie, że wspomniałaś w nocy o kimś takim. – przypomniała Laura. – Mówiłaś też, że poruszało się dość szybko.

- Owszem. Niestety nie dałam rady określić czym, ani też kim było, jakiej płci.

- Aha. I widziałaś to w tym pokoju? – spytał drwiącym tonem Michael, wchodząc do środka.

- Dokładnie stało tam, pomiędzy tymi zakrytymi meblami.

 Maggie wśród ciemności dostrzegła nieznaczący ruch, lecz nic nie powiedziała.

Teraz, po oświeceniu światła, dokładniej rozejrzeli się po pomieszczeniu. Było ono stare, zakurzone, pełne jakiś sprzętów i mebli przykrytych płótnami. Pozorny chaos w ciemnościach, w świetle można było dostrzec tu jakiś nie dostrzegalny, na pierwszy rzut oka, nietypowy ład panujący pomiędzy ścianami, a znajdującymi się tu, praktycznie równomiernie rozmieszczonymi, rzeczami.

Rozejrzeli się uważnie, zapamiętując miejsce chodźmy najmniejszego sprzętu.

Przez panujący w tym miejscu paroletni zaduch i kurz powietrze było tu mgliste i jakby samo w sobie pozostawało ciężkie.

Laura przedarła się przez porozstawiane sprzęty do zakrytego ciemną, podziurawioną płachtą okna. Ściągnęła płótno, odsłaniając starą szybę w drewnianej ramie. Otworzyła je.

- Nie ma tu nic ciekawego. – stwierdził Michael opierając jedną dłoń na biodrze, drugą zaś wspierał się o jakiś większy, nieokreślony przedmiot. Dziewczyna spojrzała momentalnie na jego postać, nonszalancko przewróciła oczami, wzruszyła ramionami i skierowała się w poprzedni punkt zapatrzenia, czyli na podłogę pod oknem.

Dostrzegli niedużego, czarnego kota błąkającego się pod parapetem. Zwierzę spojrzało na nich nienaturalnie ciemnymi oczami. Odwróciło się bokiem. Maggie zauważyła, jako jedyna, ciemną czerwień jego oczu. Kot pośpieszył ku tej szafie, przy której stała Maggie. Znajdowała się ona pod jedną z burawych ścian.

Dziewczyna podeszła bliżej mebla, bacznie mu się przyglądając. Wpatrywała się w przestrzeń za nim, gdzie właśnie zniknęło stworzenie o czerwonych ślepiach.

Zastanawiała się skąd ono się tu właściwie wzięło. Jej głowę zaprzątała również myśl o tej jakże wielkiej, ciągnącej się od czubka, do prawie samego dołu szparze na bocznej ściance szafy. Wpatrzona w nią i zarówno w ciemność za meblem, dostrzegła jakieś zarysy, jakby drzwi, bądź jakiegoś wejścia. Przykuło jej to szczególną uwagę. „Odkryła” je po wyostrzeniu wzroku i dokładniejszym przyjrzeniu się, gdyż wejście idealnie wtapiało się kolorystycznie w brudnawą ścianę.

- Pomóż mi! – tylko ona usłyszała błagalne, przytłumione i zrezygnowane wołanie o pomoc. Wydawało jej się, że dochodzi właśnie z tego przejścia za ścianą. Szybko cofnęła się o parę kroków, prawie potykając się o jakąś rzecz. W każdym bądź razie nie uniknęła zdziwionego wzroku rodzeństwa. Czuła ich spojrzenie na  sobie więc się odwróciła.

- Podejdźcie tu.- nakazała, a widząc bardziej podejrzliwe miny , objaśniła – Słyszałam coś, jakby wołanie o pomoc.

- Co?! Gdzie? – powiedzieli praktycznie równocześnie.

- Yyy, wydaje mi się, że głos dobiegał zza ściany.

- Jak to? Tam nic nie ma! – zaprzeczyła Laura.

- Czyżby? – było to wątpliwe pytanie z nutką złośliwości. Na co blondynka uniosła i opuściła ramiona. – Pomożecie mi ją przesunąć? – wskazała na szafę obok niej. Smithowie wymienili zdziwione spojrzenia. Nic nie mówiąc, podeszli do siedemnastolatki.

Przesunęli mebel odsłaniając, zgodnie z przeczuciem Maggie, jakieś drzwi. Były mniejsze i metalowe niż wszystkie inne znajdujące się w domu. A w nich widniała maleńka, okrągła gałka z dziurką na klucz po niżej.

- Wiedziałeś o tym? – usłyszała za sobą głos Laury.

- Szczerze? – przytaknęła.-  Nie miałem pojęcia. – cicha odpowiedź Michaela.

         Czarnowłosa odruchowo chwyciła za klamkę. Jak przeczuwała, drzwi były zamknięte. Bez słowa odeszła od przesuniętej szafy. Chrząkała się po pokoju. Najwidoczniej czegoś szukała. Czego dokładnie? Prawdopodobnie klucza.

         Towarzyszący jej ludzie początkowo stali bez ruchu i nie wiedzieli, co robić. Postanowili pomóc dziewczynie w poszukiwaniach, chodź uważali je za bezsensowne.

- Nie sądzę, że cokolwiek tu znajdziemy. – powiedziała, bez namysłu Laura.

- Jak nie tu, to gdzie? – natychmiastowy odezw Maggie.

-  Nie wiem. – tym razem odpowiedział  Michael, unosząc ramiona na znak, że naprawdę nie ma pojęcia.

         Po bezskutecznych, dwugodzinnych poszukiwaniach, pełnym zrezygnowania ludziom ukazała się iskierka nikłej nadziei. Owe zwierze, którego widzieli wcześniej, co prawda zdążyli o nim zapomnieć, teraz znów pojawiło się w pokoju. Patrzyło ze spokojem na poszukujących, aż postanowiło dać znać o swojej postaci.

         Usłyszeli jakby szeleszczenie, obijanie i przedzieranie się przez sprzęty. Zwrócili się w stronę źródła dźwięków. Ujrzeli spokojnie siedzącego, czarnego kota. Wpatrywał się intensywnie, nienaturalnymi, czerwonymi ślepiami w tylko jeden punkt, który, z ich założenia, znajdował się drugim końcu pokoju. Była tam, tym razem, wyższa szafa. Podeszli tam. Będąc już przy meblu zgodnie spojrzeli w miejsce spoczynku stworzenia, lecz już go tam nie było. Popatrzyli po sobie nawzajem.

Postanowili, że zajmą się przeszukiwaniem owego mebla.

Zdejmowali kolejne płótna. Odsłonili masywną, mahoniową szafę. Znów „poszły” porozumiewawcze spojrzenia, nastąpiła chwila zawahania. Michael podjął, wcześniej skonsultowane z dziewczynami, działanie, nie miał zamiaru odpuścić, nie teraz. Chciał przeszukać każdy kolejny zakątek pokoju, by w końcu osiągnąć upragniony sukces. Nastolatki dołączyły do niego.

         Ich błahe nadzieje odpłynęły, gdyż przeszukawszy każdy kątek, nawet te meble, włączając tą szafę, nic, nigdzie nic nie znaleźli. Zwiesili ponętnie głosy, pełni całkowitego zrezygnowania opadli bezsilnie to na podłogę, to na jakieś krzesło.

Laura znajdująca się najbliżej okna, zsunęła się po nim i oparła plecy o ścianę pod nim. Pozostawiwszy głowę w bezruchu wpatrywała się nieobecnym wzrokiem to na przestarzałą podłogę przed sobą, to zaś na postać Maggie, to znowuż błądziła szarymi oczami po nieżywej przestrzeni pomieszczenia. Zamknęła powieki i oparła głowę na kolanach.

Wierzyła, aż za bardzo w skutek poszukiwań, bardziej niż w cokolwiek innego.

         Nagle ocknęła się, przepełniona jakby nowym życiem i energią do dalszych działań. Od razu skierowała przepełniony nadzieją wzrok w lewą stronę, a konkretniej w czerń pomiędzy ukośnie postawioną szafą, a ścianą. Wytężywszy oczy można było dostrzec jeszcze jeden, mały, drewniany mebel. Podeszła na kolanach w tym kierunku, zwracając na siebie uwagą Maggie i Michaela. Nie przejmując się nimi powoli wstała, otrzepała kolana i piszczele z kurzu, nie odrywając szarych oczu od mebelka. Nie wykazała nawet najmniejszego zainteresowania dwiema, małymi myszkami i dość dużym pająkiem pałętających się koło jej stóp. Owszem zauważyła je, ale poza tym nie zwracała na nie uwagi.

         Michael widząc te żyjątka zdziwił się, że siostra w żaden sposób nie zareagowała na nie. Zawsze zanosiła się krzykiem widząc te stworzenia, gdyż zawsze miała wstręt do nich, co więcej cholernie się ich bała i to odkąd pamiętał.

         Chłopak z towarzyszącą mu kobietą podeszli do blondynki. Zauważyła ich obecność przy sobie, lecz nic nie powiedziała. Rozmyślała, czy dałaby radę wcisnąć się w tą ciemną przerwę między szafą a ścianą. Nie udało się. Postanowiła spróbować z drugiej strony.

Przeszła przez pół pokoju zanim znalazła ciasne przejście pomiędzy meblami i pozostawionymi tu sprzętami. Towarzysze patrzyli w ślad po niej. W małych szczelinach między przedmiotami, szybko przemieszczała się jej postać. Wkrótce całkowicie zniknęła w ciemnościach. Nie usłyszeli żadnego dźwięku z jej strony. Do ich uszu doszedł dźwięk mocnego szarpnięcia zza szafy. Zajrzeli tam. Laura właśnie próbowała otworzyć jedną z szuflad.

- Przynieście świece i drut. – nakazała blondynka.

- U nas w pokoju są świece. – Maggie szepnęła do Michaela. A on wyleciał z pomieszczenia jak opętany. Wrócił z potrzebnymi rzeczami ciężko łapiąc oddech. Maggie odpaliła świecę zapałkami, wyciągniętymi z małej kieszonki długiej bluzki. Podała ją, wraz z drutem, Laurze .

Mocne szarpnięcie, trzaśnięcie, przeszywający zgrzyt otwieranej szuflady. Nic. Następna szuflada – dokumentacje i zardzewiałe nożyce. Laura wzięła fotografię rodzinną z wierzchu i pęczek pożółkłych papierów, wrzuciła je do kieszeni. Następna szuflada – jakieś dziwne przyrządy służące do przeróżnych celów. Robi się ciekawie, pomyślała biorąc do ręki jakiś pół okrągły nóż, bądź coś w tym stylu. A klucza jak nie było, tak nie ma. Ostatnia szuflada na samym dole. Jak poprzednio wepchnęła drut pomiędzy drzwiczki, popchnęła w kierunku mebelka i z powrotem do siebie, przekręciła.  Szafka ani drgnęła.  Powtórzyła wszystkie wcześniejsze ruchy, tym razem z mocniej. Poza zablokowaniem się drutu pomiędzy szafkami nic się nie stało.

- Fuck! – wykrzyczała zdenerwowana tym samym wstając na proste nogi.

          Zrobiła się nerwowa. Pieprzona szafka. Miała na tyle miejsca, że mogła wziąć zamach i kopnąć mebel z całej siły. Musiała złagodzić złość i postanowiła rozładować ją na mebelku. Pierwszy zgrzyt. Powtórzyła uderzenie, lecz ze zdwojoną siłą. Trzaśnięcie, drugi zgrzyt – pełny sukces.

Przez lekko odsuniętą szufladę wyszły dwa pająki. Dziewczyna szybko pohamowała odruch wymiotny. Przykucnęła. Odsunęła szufladkę na całą jej długość. Z obrzydzeniem włożyła ręce do jej wnętrza. Był tam tylko stary notes, a oprócz niego znajdowało się tam gęsie pióro, świeca i kałamarz z zaschniętym atramentem. Podniosła pamiętnik. Obejrzała go z każdej strony. Był on w nienaruszonym stanie, obłożony ciemno – brązową sztuczną skórą z granatową wstążeczką pośrodku. Otworzyła go. Zatrzymała się na kartach, w którym był opisany tamten poprzedni jak i ten pokój, a również, co tu się stało.

Jest rok 1967, dokładniej 13 marca.

Najmuję ten pokój od niecałego tygodnia,

 Jako gość i student. Wszystko wydawało by

Się w porządku, gdyby nie dzisiejsza noc.

Długo nie mogłem zasnąć, układanie się na

Jednym, potem drugim boku nie oddawało

Żadnych sukcesów. Gdzieś po godzinie

Pierwszej, minut czterdzieści osiem

Usłyszałem czyjeś kroki i muzykę dochodzące

Z sąsiedniego pokoju. Próbowałem to

Zignorować, lecz nie potrafiłem, gdyż z

Każdą minutą dźwięki się pogłębiał.

Początkowo nie dziwiło mnie to, ponieważ

Stwierdziłem,  że może być to starsza pani,

Czyli właścicielka i gospodyni tego domu.

Jednak coś popchnęło mnie do tego by to

 Sprawdzić. Zsunąłem się z łóżka.

To był pierwszy błąd. Przez moje ciało

Przebiegł zimny dreszcz, jak zawsze gdy

Przeczuwałem, że coś się zdarzy, coś
Nie do końca przyjemnego. Mimo to

Zignorowałem durne przeczucia.

Szedłem wzdłuż korytarza. Mając wnet

Dwadzieścia jeden lat, nigdy aż tak mocno

Nie odczuwałem strachu, tak jak wtedy.

Drzwi na końcu hollu, wcześniej zamknięte, i

Zabarykadowane, były otwarte, a zza nich

Słychać było granie na fortepianie.

Wahałem się, czy powinienem wejść.

Ciekawość wzięła górę. Wszedłem. I zamarłem

W bezruchu. Jakaś wysoka, choć zgarbiona

Postać odziana w biel siedziała przy

Ogromnych rozmiarów, fantastycznym

Fortepianie. I grała, grała tą cudowną

Melodię wypełniającą moje serce, zgrabnie

Rozciągając chude palce na klawiszach;

Dostrzegłem, iż nie jest całkowicie sama, gdyż

Towarzystwa dotrzymuje, to przeklęte stworzenie

Zwane potocznie kotem. Miało czarne futro i

Złowrogie czerwone ślepia. W poświacie bladego

Półksiężyca postaci wyglądały na powiewne i

Nieuchwytne, tym bardziej dodając im mroku.

Nic nie mówiłem. Stałem, słuchałem i patrzyłem

Na niezwykłe zjawisko. Postać

Gwałtownie urwała dalszą grę. Nie ruszała

Się chwile. Poczułem ostre kłucie w żołądku.

Nagle owiana bielą osoba odwróciła głowę

W moją stronę. Przekręcała ją powoli,

Dając wrażenie grozy. Chciałem uciekać,

Chciałem, lecz nie mogłem. Nogi jakby

Przywarły mi do podłogi. Byłem oniemiały

Zaradnością i zgrabnością tej pięknej postaci.

Kobieta przeszywała mnie wzrokiem na wskroś.

Jej oblicze pokrywała bladość z odcieniami

Szarości. „Martwa, ona jest martwa”

Powtarzał głos w głowie.

A on się na mnie patrzyła, patrzyła się i się

Śmiała, śmiała się złowrogo. Dreszcze przechodziły

Po mym ciele. Wstała, powiewnym i

Zachęcającym krokiem ruszyła ku

Mnie, by po chwili zniknąć gdzieś za ścianą

Z mej lewej strony, dokładniej wyglądało

Jakby przechodziła przez jakieś drzwi.

„Nie idź za nią, głupcze” i znowuż odezwał

Się głos w głowie, gdyż wiedział o moich zamiarach.

Nie posłuchałem. Uległem kuszącej postaci.

Podążałem za nią. To był kolejny błąd,

Lecz nie mogłem się powstrzymać.

Podszedłem do ciężarnych drzwi.

Zamknięte, psiakrew. Nie ma klucza.

Laura pogrążona w czytaniu, nie zrozumiałą żadnych, nawołujących ją słów.

         Potrząsnęła głową na boki, co spowodowało koniec transu. Słyszała jakby przez mgłę głos Michaela skierowany do Maggie. Urywak zdania zapadł jej w umysł i nie mogła się go pozbyć. Nic nie mówiła, choć miała otwarte usta.

- Żyjesz? Laura, odezwij się!

Po krótkiej chwili usłyszeli odpowiedź:

- Żyję. Nic mi nie jest.

- Uff. Co ty tam robisz tyle czasu?

Brak odpowiedzi.

- Znalazłaś klucz?

Klucz! Miałam go szukać. Cholera.

- Nie, jeszcze nie. – zamyśliła się. – Chyba nic z tego… .

Przesunęła wstążeczkę w miejsce, gdzie skończyła czytać. Odłożyła notes na kolana i szukała dalej zguby. Straciła równowagę. Ręką jej wpadła z powrotem do wnętrza szafki. Naciskając tym samym na jej denko. A ono uniosło się lekko w górę.

- … chociaż czekajcie coś mam.

- No to daj to. – nakazał Michael.

Dziewczyna z trudem wyjęła denko, a jej oczom ukazał się przedmiot przypominający klucz. Podała go bratu przez szczelinę.

Samoczynnie usta Maggie ułożyły się w lekki uśmiech, by potem mogła go zniszczyć niepewność i wątpliwość.